"every object tells a story" [Henry Ford]
α΄μέρος
"Κάθε αντικείμενο λέει μια ιστορία, αρκεί να ξέρεις πως να τη διαβάσεις" είχε πει κάποτε ο Henry Ford. Πράγματι, οι μορφές όλων των αντικειμένων γύρω μας διαθέτουν μια αστείρευτη αφηγηματική δύναμη.
Με βάση μια σειρά από επιλεγμένα αντικείμενα, οι φοιτήτριες και οι φοιτητές, σε ομάδες των δύο, κλήθηκαν να δημιουργήσουν μια φανταστική ιστορία για καθένα από αυτά. Οι ιστορίες διαβάστηκαν στην τάξη πυροδοτώντας ένα δημιουργικό παιχνίδι φαντασίας.
Στόχος της διασκεδαστικής αυτής εφαρμογής ήταν η ανάπτυξη της φαντασίας, η αποκοπή από τον υπάρχον πολιτισμικό, κοινωνικό και χωροχρονικό πλαίσιο, και η έμμεση συνειδητοποίηση της σημειωτικής λειτουργίας των αντικειμένων.
β΄μέρος
Μια βασική δεξιότητα του καλού designer είναι η ενσυναίσθηση και η ικανότητα να μπορεί να αποκοπεί από το παρόν πολιτισμικό πλαίσιο, ώστε να οραματιστεί κάτι χρήσιμο μέσα σε ένα διαφορετικό συγκείμενο που να αφορά τους χρήστες, την περιοχή, τις ανάγκες και τον πολιτισμό τους.
Στο πλαίσιο αυτό, αναγνώστηκαν εκτενή αποσπάσματα από το βιβλίο "Παπαλάνγκι" ως εισαγωγή στην πρώτη άσκηση του εξαμήνου με τίτλο "ο μουσειολόγος του μέλλοντος". Μπορείτε να διαβάσετε τημ εκφώνηση της άσκησης εδώ
_____________________________________
Μέχρι την επόμενη Τρίτη θα πρέπει να:
[1] γράψετε το σύντομο κείμενο για την άσκηση του μουσειολόγου, ώστε αυτά να διαβαστούν στο μάθημα
[2] αποστείλετε άμεσα στο mail μου (gliamadis@gmail.com) το κείμενο της ιστορίας που γράψατε στο πλαίσιο της σημερινής άσκησης. Όπως συμφωνήσαμε, τα κείμενα μαζί με τις φωτογραφίες των αντικειμένων τα οποία αφορούν, θα ανέβουν στο σύνδεσμο "ιστορίες αντικειμένων" στη στήλη δεξιά.
Ιστορίες αντικειμένων (καρέκλες Barcelona).Άσκηση μαζί με Δάφνη Καργιωτίδη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια φορά κι έναν καιρό σε ένα εργοστάσιο μαζικής παραγωγής καρεκλών έγινε ένα βράχο κύκλωμα, την ώρα του βραχυκυκλώματος επεσαν σπίθες πάνω σε μια από αυτές τις καρέκλες και απέκτησε ζωή. Ήξερε ότι ο λόγος που δημιουργήθηκε ήταν για να παράγει άνεση αλλά από την στιγμή που απέκτησε ζωή δεν είχε έρθει σε επαφή με κάποιον άνθρωπο για αυτό δεν γνώριζε πως να παρέχει αυτή την φροντίδα .Έτσι έφτασε η στιγμή να πουληθεί και στο μαγαζί έβλεπε τους ανθρώπους να κάθονται και να ξαπλώνουν σε παρόμοια αντικείμενα .Πιο δίπλα είχε μια ψεύτικη κουζίνα η οποία είχε μια βαφλιέρα στον πάγκο της.Η καρέκλα παρατηρούσε όλους τους ανθρώπους να την ανοιγοκλείνουν και να δείχνουν πολύ ενθουσιασμένοι χωρίς να ξέρει τον λόγο. Όταν ήρθε η στιγμή να καθίσει ένας άνθρωπος πάνω της και ύστερα να ξαπλώσει πάνω στο μαλακό και άνετο υλικό της
Αυτή έβαλε όλη την την δύναμη της για να λυγίσει το λευκό μέταλλο από το οποίο είναι φτιαγμένη. Έτσι λύγισε το σημείο που στηρίζει την πλάτη της καρέκλας και έκλεισε σαν βαφλιέρα. Πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα δώσει το 100% της χαλάρωσης. Ο άνθρωπος που έκλεισε μέσα της η καρέκλα μας( ο Γιακουμης) πρώτη φορά ένιωσε τόση στοργή και χαλάρωση από μια καρέκλα, ήταν σαν μια ζεστή αγκαλιά, ένα οικείο σφίξιμο το οποίο μόνο άβολο δεν ήταν, αγκάλιαζε τέλεια το σώμα. Ο Γιακουμης , τρελάθηκε από την χαρά του παρόλο που την θεώρησε ελαττωματική, ήταν η νέα του ιδέα για να μιλήσει με τον σχεδιαστή του προϊόντος ώστε να κάνουν όλες τις καρέκλες έτσι. Μετά από πολλές ώρες συνεργασίας κατάφερε να είναι συν σχεδιαστής της νέας καρέκλας που κλείνει προς τα μέσα που σε καλύπτει και από πάνω και από κάτω.
Σχεδιάστηκε και βγήκε στην αγορά η βαφλιερα χαλάρωσης.
Ιστορίες αντικειμένων Accessories for the paranoid, Object B (Kidding Alexa), Katja Trinkwalder, Pia-Marie
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλλη Κορωνάκη με Σωκράτης Καλοδημίδης
Ο κύριος Θανάσης, βέρος Κοζανίτης, εργαζόταν στο πολυαγαπημένο του εργοστάσιο λιγνίτη της Εορδαίας (Πτολεμαΐδα) και έχει σπουδάσει ηλεκτρολόγος μηχανικός. Ο κύριος Θανάσης είχε παρανοϊκές σκέψεις, φοβόταν τους οικολόγους ότι θέλουν το κακό του, γιατί ο ίδιος δεν πιστεύει στην υπερθέρμανση του πλανήτη και ότι το εργοστάσιό, που τόσο αγαπά, δεν προκαλεί προβλήματα στο περιβάλλον. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να φύγει από το εργοστάσιο λόγο ενός μικρού ατυχήματος και αποφάσισε να ξανασπουδάσει στο ΠαΜακ πληροφορική, οπότε έπρεπε να ξανακάνει μια καινούργια αρχή. Νοίκιασε σπίτι στις Σαράντα Εκκλησίες (βρήκε σε μία περιοχή με πολλούς φοιτητές, με χαμηλό νοίκι γιατί δεν ήθελε να είναι σπάταλος). Διαπίστωσε όμως ότι είχε συνδεδεμένο πολύ κόσμο στο ρούτερ του, οπότε εκνευρίστηκε και θεώρησε ότι θέλουν να του κλέψουν τα δεδομένα του. Οπότε, αφού έπιαναν τα χέρια του και έμαθε και λίγη πληροφορική, έφτιαξε αυτήν εδώ την κατασκευή που θυμίζει το εργοστάσιο στο οποίο δούλευε παλιότερα και έχει αγαπήσει βαθιά στην ψυχή του και είναι ένα ιδιωτικό ρούτερ για να κρατάει μακριά τους οικολόγους που θέλουν το κακό του, όπως ισχυρίζεται.
Ιστορίες αντικειμένων (juxtaposed: religion)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαΐα - Χριστίνα Καζακίδου και Τσιανακα Χριστινα
Κάποτε σε ένα δάσος ήταν ένα δέντρο γεμάτο ζωντάνια και καταπράσινα φύλλα. Μια μέρα καθώς τα φύλλα του ανέμιζαν στο δροσερό αεράκι του καλοκαιριού ξαφνικά ένιωσε ενα δυνατό χτύπημα στον κορμό του και κατάλαβε πως αυτές ήταν οι τελευταίες του στιγμές , ένα τσεκούρι του έσκιζε τον κορμό στα δυο. Δεν ήθελε να απογοητευτεί και ξεκίνησε να σκέφτεται όλα τα όμορφα πράγματα που θα μπορούσαν να δημιουργηθούν από αυτό . Το ξύλο του πράγματι χρησιμοποιήθηκε για την δημιουργία ενός όμορφου ραφιού του οποίου η εικόνα ήταν όμοια με τον ίδιο του τον δολοφόνο , είχαν το σχέδιο ενός τσεκουριού . Τι ειρωνεία !